O yıl, sevgilisi uğruna beni terk ettin, ama bana "kendine iyi bak" dedin, tıpkı bir kış günü bir köpek yavrusunu evden kovup "Hadi gidelim, özgürsün" diye fısıldamak gibi.

Yani, 16 yaşından beri tek başıma mücadele ederek bugüne kadar yaptığım her şey senin için, ama artık benim senin için yaptıklarımı göremeyeceksin.

Bu hayatta seni bir daha asla göremeyeceğimi çok iyi bilmeme rağmen, sayısız zor gün ve gecede, hayatta kalmak için seninle ilgili düşüncelerime güvendim. Seni aşırı derecede özledikten sonra nihayet fark ettim:

Aşık olma hayali bir hastalıktır, sevilmemeyi kabul etmek ise nihai özgürlüktür.

9 yaşında, 11 yaşında, 14 yaşında, 16 yaşında ne yaptım? Bazılarını çok iyi biliyorsun, bazılarını bilmiyorsun ama bu olaylardan çıkarılan, kabul etmem gereken umutsuz bir gerçek var:

Ben gerçekten yok olsam bile, sizler benim ne düşündüğümü umursamayacaksınız;

Şans eseri kurtardım, hatta davranışım için sizlerden özür dilemem gerekiyor.

O günden beri tek başıma gökyüzüyle, toprakla, kaderimle savaşıyorum, tam yirmi yıl boyunca, tükenme noktasına geldiğimde nihayet beni almaya geldiniz, tıpkı çocukken okuldan almanızı beklediğim gibi.

Kendini yirmi yıl boyunca acı çektirmişken, hâlâ kendini Tanrı'yı etkileyecek biri sanıyor. Yirmi yıllık takıntının bir sona ermesi gerekiyor, toprak toprağa, toz da toza, bir oyun, bir rüya, her şey boş...