Kripto Varlıklar alanındaki "havadan" projeler neden bu kadar popüler?

Kripto Varlıklar dünyasında, insanları dikkatini çeken ilginç bir fenomen var: sadece şatafatlı bir web sitesine sahip olan, ancak gerçek bir ürünü olmayan projeler, genellikle kolayca milyonlarca dolar fon toplayabiliyorlar. Bu fenomen rastgele bir durum değil, derin bir oyun teorisinden kaynaklanıyor.

Güney Kaliforniya dizisi "Silicon Valley"deki bir sahneyi hatırlıyorum: Geliri olmayan şirketlerin değeri, kâr eden şirketlerden daha yüksekti. Girişim sermayesi, "Gelir varsa, 'ne kadar' sorulacak ve ne kadar olursa olsun yeterli olmayacak. Ama geliri olmayan bir durumda, insanlar sonsuz olasılıkları hayal edebilir." diye açıkladı.

Kripto Varlıklar sektörü bu mantığı doruk noktasına çıkardı: Proje ne kadar soyut ve belirsizse, fon toplama yeteneği o kadar güçlü görünüyor. Bu bir sistem açığı değil, aksine bu alanın en yüksek karlılık potansiyeline sahip özelliklerinden biri haline geldi.

Gerçeklik: Değerlemenin Sınırlayıcı Faktörleri

Gerçek ürünlere sahip projeler genellikle zor bir sorunla karşı karşıya kalır: gerçeklik. Bu, şunu ifade eder:

• Gerçek kullanıcı sayısı (genellikle tatmin edici değil)
• Gerçek teknik sınırlamalar (sıklıkla hayal kırıcı)
• Sahteciliğe kapalı ölçülebilir göstergeler (son derece etkili)

Buna karşılık, yalnızca beyaz kağıda sahip projelerin potansiyeli, görünüşe göre hayal gücüyle sınırlıdır. Bu, somut işler yapan projelerin piyasada dezavantajlı bir konumda olmasına neden olan bir paradokstur.

bilgi asimetrisi oyunu

Kripto Varlıklar fonlama sürecinde, esas olarak üç taraf yer almaktadır:

• Proje Kurucusu (tüm bilgilere hakim)
• Girişimci yatırımcılar (bazı durumları anlama)
• Sıradan yatırımcılar (neredeyse hiçbir şey bilmeyen)

Ürünü olmayan proje kurucuları için en iyi strateji açıktır:

• Belirsiz ama heyecan verici bir tanım
• Potansiyeli vurgulamak, gerçeği değil
• Kaçırma korkusu (FOMO) atmosferi yaratmak için tüm gücümüzle çalışıyoruz.

Tanım ne kadar belirsizse, çürütülmesi o kadar zor olur. İşlev ne kadar azsa, açığa çıkan kusurlar da o kadar az olur.

neden kimse değişiklik çağrısında bulunmuyor

"Mahkum Dilemma" teorisi, insanların neden mantıksız seçimler yaptığına ışık tutar. Kripto varlıklar yatırımlarında da benzer durumlar vardır: Eğer herkes yatırım yapmadan önce uygulanabilir bir ürün görmek isterse, piyasa ortamı çok daha sağlıklı olur.

Ancak bekleyen herkes, erken dönemdeki yüksek getirileri kaçırabilir. En erken giriş yapan yatırımcılar genellikle en fazla kazanç sağlar, proje sonunda başarısız olsa bile.

Bu nedenle, her yatırımcının akıllıca görünen kararı (sadece taahhütlere dayanarak erken girmesi), tüm sektörü olumsuz etkileyen sonuçlara yol açtı (şovun özden daha önemli hale gelmesi).

Hayaller ve gerçeklerin mücadelesi

Bir sadece bir tane çevrimiçi makaleye sahip proje her şeyi altüst edeceğini ve trilyonlarca dolar değer yaratacağını iddia edebilir. Ancak gerçek bir kodu olan bir proje şunlarla yüzleşmek zorundadır:

• Gerçek Kullanıcı Sayısı
• Teknolojik yeteneklerin sınırı
• Rekabetteki dezavantaj

Bu, gerçeklikten tamamen bağımsız olarak elde edilen değerleme primine "hiçlik primi" denir.

spekülatif komplo

Proje kalitesini ayırt etmek zor olduğunda, insanlar aynı sinyalleri ararlar:

• Etkili kişilerin değerlendirmesi
• Borsa'nın listeleme kararı
• Token fiyatlarının artışı

Ürünü olmayan projeler, bu sinyalleri üretmek için tüm kaynaklarını kullanabilir, gerçek geliştirme yapmak yerine. Kripto Varlıklar alanında, pazarlamanın gücü genellikle teknik gelişimin önüne geçer.

Örnek: Ürünü olmamasına rağmen büyük ilgi görüyor

Kripto Varlıklar alanında bu teoriyi doğrulayan birçok örnek bulunmaktadır:

• Berachain: Ana ağını piyasaya sürmeden önce milyar dolarlık bir değerleme elde etti, güçlü bir topluluk heyecanıyla.
• Aptos: Her saniyede 162,000 işlem gerçekleştirebileceğini iddia eden bir blok zinciri projesi, 3.5 milyar dolar fon topladı ancak piyasaya sürüldüğünde sadece saniyede 4 işlem yapabiliyordu.
• Worldcoin: Biyometrik verileri token ile değiştirme fikri, yatırımcıların milyarlarca dolarlık yatırım yapmasını sağladı.

Bu örnekler bir model takip ediyor: Taahhüt ne kadar soyut veya teknoloji ne kadar karmaşık olursa, toplanan fonlar o kadar fazla oluyor, ancak nihai sonuç genellikle beklentileri karşılamıyor.

Bu durum neden değiştirilemez?

Mantıken, yatırımcıların uygulanabilir ürünler görmeyi talep etmesi gerekir. Ancak oyun teorisi, bunun neden zor olduğunu açıklar:

• FOMO psikolojisi gerçekten var: Erken yatırımcılar en çok kazanç sağlıyor, bu da önden yatırım yapma baskısını yaratıyor.
• Beyan edilen içeriği doğrulamak zor: Çoğu yatırımcı, projenin teknik uygulanabilirliğini değerlendirme yeteneğinden yoksundur.
• Fon yöneticilerinin kısa vadeli yönelimi: Ödemeleri genellikle mevcut getiriye bağlıdır, uzun vadeli başarıya değil.
• Teşvik mekanizmasının bozulması: Bireyler için faydalı olan davranışlar, tüm piyasa için zararlı olabilir.

Bu, neden ürün olmayan projelerin genellikle gerçek geliştirmeye odaklanan projelerden daha fazla fon toplayabildiğini açıklar.

Bu oyunda kurallar sorun değil, sadece bazı insanlar çok kurnaz oynuyor.